انتخاب (( تهران )) به عنوان پایتخت (( ممالک محروسه ایران )) یک اشتباه بزرگ بود و پیشگیری نکردن از گسترش بی رویه آن اشتباهی بزرگ تر .
تهران چگونه پایتخت شد؟
انتخاب (( تهران )) به عنوان پایخت (( ممالک محروسه ایران )) یک اشتباه بزرگ بود و پیشگیری نکردن از گسترش بی رویه آن اشتباهی بزرگ تر . با اندک توجهی به موقعیت پایتختهای کشورهای مهم جهان ، این نکته را در خواهیم یافت که مراکز فرمانروایی پادشاهان و حکام دنیای قدیم ، معمولا در کنار رودخانه ها ، در یک موقعیت طبیعی و ارتباطی مطلوب انتخاب می شد . اما انتخاب (( دهکده تهران )) به عنوان پایتخت نوپای قاجاریه در ۲۱۷ سال پیش ، یک ضرورت نظامی – سیاسی بود . شاید خان قاجار هم ، اگر مساله جنگهای و اردو کشی ها مطرح نبود ، در شرایط عادی ، هرگز (( تهران )) را برای پاینختی قلمرو حکومت خود انتخاب نمی کرد . البته در آن روزگاران ، نه مساله یی به عنوان (( محیط زیست )) شناخته بود ، نه (( خان قاجار می دانست که وارنگی هوا )) چیست ، و نه هیچ کس می توانست پیش بینی کند که دویست سال بعد (( تهران )) ، آن دهکده آرام و با صفا ، چنارهای تنومند و باغهای سرسبز و مزارع تا به افق گسترده اش ، به ابر شهری تبدیل می شود با هفت میلیون جمعیت که دویست روز از ۳۶۵ روز سال را دچار (( واورنگی هوا )) خواهد بود و بیش از میلیون ها وسیله نقلیه موتوری، روزانه هزاران تن سرب و انواع گازهای سمی را به حلق پایتخت نشینان فرو خواهند برد . آری ، نوروز سال ۱۲۰۰ هجری قمری که بنیانگذار سبسله قاجار در تهران به تخت نشست ، روز تولد غول بود غولی که در آن روز زاده شد ، در طول این دو قرن ، بویژه در پنجاه سال گذشته ، به سرعت بزرگ و بزرگ تر شد و از دامنه البرز تا مدخل شهرستان کرج و نزدیکی های (( بومهن )) و آستانه شهرستان (( ساوه )) را در برگرفت و امروز نیز این غول گویی سر ایستادن ندارد و عمودی و افقی همچنان پیش می رود و مشکلات شهری و زیست محیطی نیز روز به روز بیشتر می شود . اما این غول با اجرای طرح های وسیعی که در دست اجرا ست ، (( تهران بزرگ )) سرانجام آرام خواهد گرفت و تهران آلوده به یک شهر پاک ، شهری روان سرسبز ، پویا ، با بافت متناسب سنتی – مدرن تبدیل خواهد شد . آن روز باور کردنی است و چندان دور نیست
(( تهران چگونه پایتخت شد ؟ ))
به عقیده اکثر تاریخ نگاران ، قاجاریه در اصل طایفه یی بوده اند از نژاد مغول ، که همراه با چنگیز و جانشینان مهاجهم او به کشورهای اسلامی آن روزگار آمده ، در (( ایران )) و شامات و مخصوصآ در حدود ارمنستان مستقر شده اند . این طایفه به هنگام تشکیل سلسله صفویه به یاری شاه اسماعیل صفوی ، مؤسس این سلسه ، شتا فتند . پنجاه سال بعد ، شاه عباس اول ملقب به (( کبیر )) ، که پنجمین پادشاه سلسله صفوی بود ، قاجاریه براساس مقاصد سیاسی – نظامی خویش از محل اصلی خود به نقاط مختلف کوچ داد و به مرور زمان ، آن دسته از قاجاریه که به منظور جلوگیری از دستبرد های ترکمانان در استرآباد و گرگان مستقر شده بودند ، در اواخر عهد صفوی قدرت و شوکت بسیار یافتند و چابک سوران در ظهور (( نادر )) که از نوابغ عصر خود بود ، در ارتش جهانگشای او نقش مهمی داشتند و حکومت استر آباد و گرگان نیز معمولا در دست بزرگان طایفه بود . (( نادر )) که در پایان عمر خود دچار جنون قدرت شده بود ، بعد از دوازه سال سلطنت و آن همه فتوحات نمایان در ماورای مرزهای ایران ، سرانجام بع دست سران (( قزلباش )) که از فرماندهان سپاه او بودند ، کشته شد و با مرگ او ، که در ۲۵۷ سال پیش اتفاق افتاد ، بار دیگر خان های مدعی سلطنت و سران ایلات و عشایر برای تصاحب تاج و تخت به جان هم افتادند . در روزگار قدیم تغییر سلطنت همیشه با آشوب ها و قتل و غارت ها و جنگ ها ی خونین همراه بود . خونها ریخته می شد و خانمان ها برباد می رفت و همیشه ملت مظلوم ، وجه المصالحه مناقشات اهل قدرت بود تا ظالمی برود و ظالمی دیگر به جای او بنشیند . باری (( نادر )) که کشته شد ، رقیبان به جان هم افتادند . جنگ های خونین مدعیان سلطنت یازده سال نمام به طول انجامید و سرانجام از مدعیان تاج و تخت ایران دو نفر بیشتر باقی نمانده ، یکی از این دو (( محمد حسن خان قاجار ، پدر آقا محمد خان ، مؤ سس سلسله قاجاریه ، بود که بر سواحل خزر و شمال ایران تا اصفهان مستولی بود ، و دیگری کریم خان زند که بر فارس و قسمتی از ایران غربی فرمانروایی داشت . اما تقدیر چنان رقم ده بود که محمد حسن خان با وجود فتوحات درخشانی که کرده بود به دست خودها کشته شود و چنین شد . (( آقا محمد خان )) قاجار ، بعد از کشته شدن پدر ، از بیم دشمنان خانوادگی که قصد جانش را داشتند به (( صحرای یموت )) گریخت و نزد ترکمانان پناه جست و بعد از چهار سال دربدری و آوارگی به دربار کریمخان زند برده شد و (( خان زند )) او را تحت حمایت خود گرفت و با خود به شیراز برد . (( آقا محمد خان قا جار )) ، که در کودکی به وسیله دشمنان پدرش (( اخته )) شده و به همین مناسبت (( اخته خان )) نامیده می شد . تا هنگامی که ساعات عمر (( خان زند )) به شمارش افتاد به گروگان در دربار کریمخان بود ، و چون به وسیله یکی از زنان حرم که با او نسبتی داشت از مرگ قریب الوقوع خان زند با خبر شد ، تصمیمی بموقع گرفت ، منتظر مرگ کریمخان نماند ، خان را مرده انگاشت و با چند تن از سران قاجاریه ، که مثل خود او در دربار کریمخان گروگان بودند ، بی خبر از شیراز گریخت و به تاخت خود را به دهکده (( تهران )) رسانید ، یعنی همان دهکده یی که مقدر بود پایتخت جدید ایران باشد . این واقعه در ۱۱۹۳ هجری قمری ، یعنی ۲۲۵ سال پیش اتفاق افتاد .
(( تهران )) در گذشته های دور
(( تهران )) در قرون اسلامی ، همانند ، پیش از اسلام ، از (( ری )) تبعیت داشته و (( ری )) پیش از اسلام و بعد از آن از شهرهای بزرگ و معتبر مشرق زمین بوده است تا آنجا که شهرت و ثروت این شهر از قلمرو تاریخ به عالم شعر و ادب رسیده و دوبیتی های منسوب به بابا طاهر عریان
(( دوچشمونت پیاله پرز می بی دوزلفونت خراج ملک ری بی ))
حکایت از آن دارد که ثروت سرشار مردم (( ری )) زبانزد مردم آن روزگار بوده است . نام (( تهران )) را در متون قدیم اسلامی در ترجمه احوال یکی از محدثین بزرگ به نام (( محمد بن ابو عبداله حافظ تهرانی رازی )) می بینیم . این اثر مربوط به ۱۱۵۷ سال پیش است و این خود دلیل بر آن است که در آن روزگار دهکده یی به نام (( تهران )) وجود داشته و از آبادی های حومه (( ری )) به شمار می رفته است . در فارسنامه (( ابن بلخی )) نیز که مربوط به سال های ۵۰۰ تا ۵۱۰ هجری قمری یعنی ۹۱۸ سال پیش می باشد . از (( تهران )) به خاطر انارهای خوبش یاد شده است . اگر چه در آثار مکتوب قدیمی از تهران قبل از اسلام نام برده نشده است ، لیکن کاوش های باستان شناسی ۱۳۲۱ شمسی در دهکده (( دروس )) شمیران نشان می دهد که در این منطقه ، در هزاره دوم پیش از میلاد ، مردمی متمدن زندگی می کرده اند . همچنین کاوش های دیگری که در ۲۸ سال پیش در ارتفاعات قیطریه انجام شد ، حاکی از آن است که این پهنه در سه هزار سال پیش ، محل زندگی مردمی متمدن بوده است و همین بررسی ها نشان می دهد که (( تهران )) در اعصار قبل از اسلام از مناطق مذهبی و پیرو آیین مغان و آیین زرتشتی در این منطقه رونق داشته است . همچنین پرستش (( مهر )) و آیین (( ناهید پرستی )) نیز در جلگه پهناور (( تهران )) از رواج کامل برخودار بوده است .
در متون قدیم از محلات (( عودلاجان )) و (( چال میدان )) و (( بازار )) و (( سنگلج )) به عنوان قدیمی ترین مناطق (( تهران قدیم )) یاده شده است . همچنین از مطالعه این متون چنین برمی آید که مردم دهکده ((دولاب )) و (( تهران )) پیرو مذاهب اهل سنت و اهالی (( ونک )) و (( فرح زاد )) شیعه و زیدی مذهب بوده اند . این نکته نیز قطعی به نظر می رسد (( ری )) همدستی داشتند و همچنین بعد از کشته شدن ابومسلم خراسانی پیروان او به روایتی معتقد بودند که ابومسلم زنده و کامیاب است و در کوهستان البرز به انتظار روز موعود است تا دوباره خروج کند و ظلم و جور را از میان بردارد . در کتاب (( آثار البلاد )) زکریای قزوینی نیز ، که مربوط به ۶۷۴ هجری قمری ( یعنی ۷۴۴ سال پیش ) است ، اطلاعات جالبی درباره مردم این دهکده وجود دارد در این کتاب (( تهرانی )) ها مردمی سرسخت و یاغی ، باج نده و ستیزه جو توصیف شده اند . همچنین آمده است که (( تهران )) دوازه محله دارد و اهل هر محله با محله دیگر در نزاع اند و به سلطان وقت خراج نمی دهند ، خانه هایشان نیز در زیر زمین است . این نکته را یاقوت حموی نیز در کتاب (( معجم البلدان )) آورده و نوشته است :
(( خانه ها ی ایشان را دیدیم که به تمامی در زیر زمین ساخته شده است و راه عبور درهایی که به خانه ها می رسد ، در نهایت تاریکی و صعوبت عبور است ، این کار را برای جلوگیری از تهاجم شبانه و غارت سپاهیان می کنند و ، هر گاه خانه ها چنین نمی بود ، کسی در آنجا باقی نمی ماند . ))
روزی که تهران پایتخت ایران شد
گرچه امروزه انتخاب تهران به عنوان پایتخت ایران از دید کارشناسان محیط زیست خبطی بزرگ و خطایی نابخشودنی به شمار می آید ، اما آن روز که آقا محمد خان قاجار این دهکده کوچک را پایگاهی برای استقرار حکومت قاجار قرارداد ، تصمیمی درست ، بجا و سرنوشت ساز گرفت ، زیرا موقعیت نظامی – جغرافیایی تهران طوری بود که پشت سرش در شمال ، چابک سواران قاجار گوش به زنگ بودند و زیر پایش در مرکز و جنوب ایران ، مهم ترین مدعیان سلطنت خونین ترین نبردها را تدارک می دیدند . در شرایطی که ملوک الطوایفی و خانخانی ، ایران (( نادری )) را تکه تکه کرده بود و در هر گوشه ای خانی سر برآورده ، ادعای سلطنت می کرد ، مهمترین عامل در انتخاب پایتخت موقعیت نظامی – جغرافیایی آن بود ؛ و تهران می توانست همان جایی باشد که آقا محمد خان می خواست یعنی مرکز ثقل سلطنت جدید و ستاد نظامی خان قاجار . روزگار به کام خون آشامان بود . هنوز چند سالی بیشتر از مرگ نادر نمی گذشت که خون آشام دیگری ، که البته نبوغ نظامی هم داشت ، سر برآورده بود تا آنچه را نادر فرصت ویران کردنش را پیدا نکرده بود ، او به ویرانی بکشاند و بیگناهانی را که اجل به نادر مهلت نداده بود خونشان را بریزد ، او از دم تیغ بی دریغ بگذراند ، و خانمان ها بر باد دهد و کله منارها بسازد .
در غرب هم جمهوری خواهان فرانسه به قدرت رسیده بودند . (( بناپارت )) در آستانه ظهور بود تا چند صباحی دیگر ، آن سوی دنیا را به خاک و خون بکشد ؛ با جانشین همین (( خواجه تاجدار )) طرح دوستی بریزد ، سفیر فوق العاده به دربار او بفرستد ، هدایای بیشمار ، مستشاران نظامی و اسلحه و ساز برگ روانه کند و در گرما گرم نبرد ، رفیق نیمه راه باشد ، ایران را تنها بگذارد ، ملت ایران را وجه المصالحه روس و انگلیس کند و چنان بار کمر شکنی بردوش این مردم بی گناه بگذارد که تا (( انقلاب اسلامی )) زمین گذاشتنی نباشد .
باری ، به خاطر شرایط بسیار مساعد سوق الجیشی اش عملا پایتخت و ستاد نظامی (( خواجه تاجدار )) شد . اما تهران چه بود و چه داشت ؟ هیچ ! دهکده یی بود با ده پانزده هزار جمعیت . نه کاخی داشا سزاوار پادشاه باشد ، و نه مهمانسرایی که آبروی (( اخته خان )) را در پیش سفیران شاهان و فرمانروایان جهان حفظ کند . سیصد سال پیش از آنکه خواجه تاجدار تهران را پایتخت خود کند ، به دستور شاه طهماسب اول صفوی ، فرزند شاه اسماعیل مؤسس این سلسله ، با رویی به گرد این آبادی کشیدند ، و این کار هیچ دلیلی نداشت جز اینکه پایتخت شاه طهماسب اول در قزوین بود و چون او غالبا به زیارت حضرت عبدالعظیم ( ع ) می آمد می خواست در جوار حرم مطهر استراحتگاهی داشته باشد . تاریخ نویسان نوشته اند که : شاه طهماسب در سنه ۹۶۱ هجری قمری فرمان داد تا بارویی دور تهران بنا کنند . مسافت این بارو ، شش هزار قدم بود . و نیز طهماسب دستور داد تا به عدد سوره های مبارکه قرآن مجید ۱۱۴ برج در این بارو بسازند و در هر برجی یک سوره از سوره های قرآن کریم را در خاک کرد . همچنین به دستور شاه طهماسب صفوی ، برای تهران چهار دروازه ساختند و دور تا دور آن خندقی کندند و از خاکش ، قلعه و برج های آن را ساختند و چون خاک خندق ها برای ساخت و ساز برج و بارو کفایت نمی کرد از دو محله شهر خاکبرداری کردند و از همان زمان این دو محل معروف شد به (( چال میدان )) و (( چال حصار )) . از چهار دروازه یی که ساختند یک دروازه حضرت عبدالعظیم بود و در جهت شمال خیابانی که مولوی نام گرفت ، دیگری دروازه د.ولاب بود در خیابانی که بعدها خیابان ری نامیده شد ، سه دیگر دروازه شمیران بود در مدخل پامنار ، و چهارمین دروازه قزوین در میدانی که بعد ها آن را میدان شاپور خواندند .
منطقه شمالی تهران به ظاهر از روزگار گذشته به شاهان و امیران و بزرگان اختصاص داشته ، و این همان منطقه ای است که بازار تهران و کاخ گلستان در آن قرار دارند . در محلی که پادشاهان قاجار بعدها در ان ارک سلطنتی و کاخ گلستان را بنا کردند قبلاٌ به دستور شاه عباس باغی احداث شده بود به نام (( چها ر باغ )) و چنارها ی کهن آن به چنارهای شاه عباسی معروف بود ه است . این بود وضع تهران به هنگام ورود آقا محمد خان قاجار به این شهر ، اما در همان دهه اول فرمانروایی او ، تهران بطور محسوسی رو به آبادانی گذاشت . (( مسیو اولیویه )) ، سیاستمدار و پزشک فرانسوی که در اوان ظهور آقا محمد خان قاجار به تهران آمده است ، پایتخت جدید ایران را این طور توصیف می کند : (( تهران در سطحی خوب و هموار ، که به خوبی آبیاری شده است واقع است . قله دماوند ، که قریب به ده فرسخ در جهت شرقی تهران است ، از همه قله های این سلسله جبال مرتفع تر است و همواره و در تمام فصول مستور از برف است و بعضی اوقات دود از قله آن بیرون می آید . عقیده اهالی این است که روح یکی از سلاطین بدکار ایران در این کوه در عذاب است )) .
(( پیترودلاواله )) ، که در سال ۱۶۱۸ میلادی ( ۱۰۲۸ هجری قمری ) از تهران گذشته ، نوشته است که : (( این آبادی وسیع و بزرگ است ، اما جمعیت کمی دارد . اکثر محلات این شهر باغستانهایی است که درختان میوه دارند . تمامی کوچه ها آب جاری دارند و با سایه درختان چنار پوشیده شده اند ، به همین جهت این شهر را (( شهر چنار )) نامیده اند . غیر از این ، چیزی که در خور گفتن باشد ، در این شهر دیده نشد ))
در ایام سلطنت سلسله صفویه ، شهر تهران شهر چندان قابلی نبوده است و جمعیت کمی که در آن ساکن بوده اند ، مایه شهرتی برای این شهر نشده اند . تهران مزیتی نداشته است جز اینکه اراضی آن ویسع و حاصلخیز بوده و به خوبی آبیاری می شده است . مردم تهران دهقان و زارع بوده اند ، و محصولات زمین های آنان ، غیر از گندم و جو و حبوبات ، چیز دیگری نبوده است . البته چون گله هایی هم داشتند ، پشم نیز عمل می آورند و تمامی این پشم به قزوین و قم حمل می شده است . در فتنه افغان ، مهاجمین افغانی به بهانه اینکه دروازه شهر را دیر گشوده اند دست به کشت و کشتار مرئم تهران زدند و شهر را بکلی خراب کردند .
آبادانی تهران در زمان خواجه تاجدار
(( مسیو اولیویه )) در یادداشت های خود پس از اشاره به سوابق تاریخی تهران و بناهای صفوی و خراب شدن و انهدام آن بنا ها در فتنه افغان ، می نویسد :
(( آقا محمد شاه که پایتخت خود را در این شهر قرار داد ، کاروانسر اهای خوب و مکان های مرغوب بنا کرد . چنانکه امروزه تهران بهترین شهر های مملکت ایران شمرده می شود . ارک و عمارت شاهی ، کمال وسعت و نیکویی عمارت و زینت باغ و فراوانی آب را دارد این ارک در طرف شمالی شهر واقع شده و به قدر یک چهارم شهر بزرگی دارد و مانند خود شهر به شکل مربع با دیوارهای بلند و عریض و با خندقی پهن و عمیق ، مصون و محفوظ است و تمامی این حصار از گل ساخته شده است . حصار شهر ، همان طور که گفته شد ، مربع است و به مقدار دو میل ( هر میل ۱۶۰۰ متر ) بیشتر دور دارد ، اما به قدر نصف داخل آن مسکون نیست . باغهای وسیع پر از درخت میوه در آن اشت و در وسط هر ضلعی از باترو ، دروازه یی ساخته اند که به هنگام ضرورت و محاصره ، به وسیله برج های گرد و مدور ، که به قدر سیصد قدم بیشتر است و دو عراده توپ در آن می توان جای داد ، شهر و دروازه ها محفوظ می مانند . ))
(( مسیو اولیویه )) ، سیاستمدار و پزشک معروف فرانسوی ، آن گاه به پیش بینی آینده تهران می پردازد و عظمت امروزی تهران را پیش بینی . و به عبارت بهتر پیشگویی می کند :
(( با وجود سعی و کوشش زیادی که آقا محمد شاه در ازیاد جمعیت شهر به عمل می آورد و حمایت و اعانتی که از کسبه و تجار می کند ، خاصه آنهایی که به تازگی به تهران مهاجرت کرده در آن شهر مسکن می کنند ، هنوز جمعیت آن تاریخی که ما وارد شدیم ( ۱۲۱۱ هجری قمری ) بیشتر از پانزده هزار کس نبود . قراول و عملجات دیوانی را نیز که به قدر سه هزار نفر می شدند ضمن این جمعیت به شمار آوردیم به نظر می رسد که اگر جانشینان آقا محمد شاه در این شهر سلطنت کنند جمعیت این شهر بسیار عظیم شود )) .
هوای تهران سالم نیست
(( مسیو اولیویه )) آن گاه به آب و هوای تهران اشاره می کند و از گرمی هوا و ناسالمی آن می نالد و درجه حرارت را در تابستان ۲۹ الی ۳۰ درجه ذکر می کند ، بقیه خاطرات او را می خوانیم :
(( هوای تهران سالم نیست . در اواخر تابستان در اینجا امراض خطرناک و نوبه و تب و لرز صفراوی عمومیت پیدا کرده که تا اواسط زمستان ادامه دارد . در فصل تابستان غیر از اشخاصی که به جهت ضرورت شغلی و یا کارهای لازم و ضروری مجبور به توقف در تهران باشند ، یا بی چیزی و فقر مانع از حرکت آنها باشد ، کسی در شهر نمی ماند اهل تهران تا اواخر پائیز که خطر ناکترین اوقات است در خارج شهر می مانند و بعد مجدداً به شهر برمی گردد . درجه حارت و گرمی در تهران به ۲۷ تا ۲۸ درجه می رسد و باد شمال ، که تابستان منضماً از جانب دریای خزر می وزد و هوا را معتدل می کند ، در ماه های(( ژوئن )) و (( اوت )) قطع می شود یا اینکه یاد ، شرقی یا غربی می شود اگر چه این امر به ندرت اتفاق می افتد ، ولی در صورت شرقی یا غربی شدن باد حرارت به ۲۹ الی ۳۰ درجه می رسد . ))
آب تهران طعم آب مرداب را دارد !
(( مسیو اولیویه )) آن گاه به آب نا سالم و سنگین تهران اشاره کرده می نویسد :
(( علاوه بر نا سازگاری هوا ، بدی آب است که طعم آب مرداب را دارد . آب تهران تمامی ، از جانب کوه می آید و فراوان است بوی آب تهران از آن جهت است که مسیر قنات ها را درست پاک نمی کنند . ایرانیان ، به استعمال یخ بسیار مایل و راغب هستند ، لذا در تمامی شهر ها یخچال دارند و در فصل تابستان یخ به وفور وجود دارد و ارزان می فروشند ایرانیان یخ را مثل قند و نبات می خورند ))
ورود آزاد ، خروج ممنوع
(( مسیو الیویه )) آن گاه به مقررات خروج از تهران اشاره کرده می نویسد : (( به علت آنکه در تهران بسیاری از اشخاص ، از بزرگان و روسای قبایل ، به عنوان گروگان آقا محمد خان قاجار وجود دارند که حق خروج از پایتخت را ندارند ، در این صورت هر کس به تهران داخل می شد مانعی نبود ، اما هر کس می خواست از دروازه بیرون رود باید از حاکم شهر اجازه مخصوص می گرفت و الا مانع می شدند . ))
ورود آقا محمد شاه به تهران
"مسیواولیویه" آن گاه به تشریفات ورود آقا محمد خان به تهران اشاره می‌کند، و این زمان مصادف است با بازگشت او از خراسان و مصادره جواهرات نادری.
روز چهاردهم عمارت را آب و جارو زده صفا می‌دادند که شاه تشریف خواهد آورد. روز پانزدهم شاه نیامد، چون ساعت سعد نبود. دو روز تاخیر شد. تمام ایرانیان از بزرگ و کوچک و عالم و جاهل هیچ کاری را بدون اختیار ساعت سعد، نمی‌‌کنند.
روز بیستم شاه وارد شهر شد، تشریفات ورود ایشان را به واسطه شلیک توپ خبر داند، دو ساعت به ظهر مانده در عمارت دوم خود فرود آمدند، جواهرات بسیاری زیب پیکر خود کرده بودند، خاصه بازوی ایشان که غرق جواهر بود، این جواهرات بعضی از بازماندگان کریمخان زند گرفته شده و بعضی نیز از نبیره نادرشاه که در همین سفر به چنگ آمده بود.
"مسیواولیویه" آن گاه به بررسی افکار عمومی مردم ایران پرداخته می‌نویسد: « حقیقت این است که آقا محمدخان نظمی بنیان نهاده، راهها کمال امنیت و کاروانیان و مسافرین از گزند راهزنان ایمن شده‌اند و در تمامی قلمرو مملکت آسودگی به صورت ظاهر وجود دارد. اما آیا این سختگیریها می‌تواند ادامه داشته باشد؟ از اولین قدمی که به ایران نهادیم، به چشم خود دیدیم که در کرمانشاهان، همدان، و در تهران مردم به طور مکرر در کوچه و بازار از شدت حرص و ظلم شاه می‌نالیدند وما هر قدر بیشتر در ایران توقف کردیم و هر قدر زیادتر مطلع شدیم بر حیرت و تعجب ما افزوده شد که شخصی مانند آقا محمدخان که در دوازده سالگی مقطوع‌النسل شده و تا سن چهل سالگی تحت نظر و محبوس بوده است و خان‌زاده‌ای است بدون هیچگونه فضیلت روحانی و قوه جسمانی، چگونه ممکن است به سلطنت برسد؟» کسی که آخته شده و مردم او را به نظر تحقیر می‌نگرند و بارها از دشمنان خود شکست خورده و طمع، حرص، غرور و وحشیگری او موجب شده است که کسی با او همدل نباشد، کدام معجزه او را به تاج و تخت رسانده است؟
باری، با آنکه در همان اول فرمانروایی « خواجه تاجدار»، تهران روبه توسعه و‌آبادانی گذاشت، در مقام مقایسه با شیراز و کاخهای مجللی که او دوران اسارت و تحت‌نظر بودنش را در دربار کریمخان در آن گذرانده بود، تهران دهکده‌یی بیشتر نبود. برای خان قاجار هم که خلق و خوی ایلیاتی داشت و اهل تشریفات نبود و اوقات زندگیش پشت اسب و در میدانهای نبرد می‌گذشت، فرقی نمی‌کردکه کجا اطراق کند و کجا بخوابد. شاهان بعدی قاجار هم که قصرها و کاخ‌ها داشتند بنا به خلق و خوی ایلیاتی خود، خیلی ساده زندگی می‌کردند.
کوتاه سخن آنکه در زمان بنیانگذار سلسله قاجار، تهران در حدود ۱۵ هزار نفر جمعیت داشت و حدود شهر از شمال به خیابانی که بعدها سپه نامیده شده محدود می‌شد، از مشرق به خیابان ناصرخسرو و از جنوب به خیابان بوذرجمهری و از سوی غرب به خیابان جلیل‌آباد.
خواجه تاجدار در اوج قدرت و پیروزی کشته شد
سحرگاه روز ۱۲ ذی‌الحجه ۱۲۱۱ هجری قمری، هنگامی که «خواجه تاجدار» در اردوگاه سپاه پیروز خود، واقع در یکی از قلعه‌های تسخیر شده شهر «شوشی» (گرجستان)، در خواب بود، سه نفز از نوکرانش که شب پیش مورد غضب او قرار گرفته بودند و شاه به آنها وعده مرگ داده بود، وارد خوابگاه آقا محمدخان شدند و به ضرب شمشیر «خواجه تاجدار» را از پای درآوردند، همچنانکه پنجاه و یک سال پیش از آن نیز فرماندهان سپاه نادر او را در خواب خوش غافلگیر کرده، سرش را از تن جدا کرده بودند.
آقا محمدخان و نادرشاه سرنوشت یکسانی داشتند، با این تفاوت که سلسله افشاریه، بعد از مرگ نادرشاه، به زودی منقرض شد، ولی سلسله قاجاریه حدود یکصد و سی سال دیگر برقرار ماند و شش پادشاه از تبار قاجاریه بر تخت سلطنت نشستند.
«آقا محمدخان قاجار» و جانشینش «فتحعلی شاه» که برادرزاده او بود، آخرین پادشاهان سنتی ایران بودند که خود پیشاپیش سپاهیان شمشیر می‌زدند، بعد از این دو، شاهان کاخ نشین شدند و پا به عرصه نبرد و کارزار ننهادند.
همچنین آقا محمد خان و فتحعلی شاه آخرین پادشاهانی بودند که بدون تایید خارجیان به سلطنت رسیدند. تا زمان این دو پادشاه، تصاحب تخت و تاج ایران در گرو تدبیر و شمشیر مدعیان سلطنت بود، اما بعد از آن سرنوشت قدرت و حکومت دیگر در میدانهای جنگ رقم زده نمی‌شد و رسین به تخت و تاج بدون موافقت روس و انگلیس میسر نمی‌گردید.
تهران فتحعلیشاه
فرستادگان ناپلئون بناپارت، که در زمان فتحعلی شاه قاجار به ایران آمده‌اند، جمعیت این شهر را سی‌هزار نفر نوشته‌اند. یکی از دیپلماتهای انگلیسی هم که ۱۹۶ سال پیش به تهران آمده است، طول حصار شهر تهران را ۴/۵ تا ۵ مایل ذکر کرده، می‌نویسد:
«تهران ۶ دروازه دارد. سردر دروازه‌ها را کاشیکاری کرده، صورت ببر و حیوانات دیگر را بر کاشی‌ها نقش کرده‌اند»
و هم او در مورد عمارت و ابنیه تهران می‌نویسد:
«خانه‌های تهران چندان خوب نیست و غالبا با خشت خام بنا شده است. تنها بنایی که قابل ملاحظه است مسجد شاه می‌باشد که ناتمام است. افواها می‌گویند که ۱۵۰ کاروانسرا و به همین شماره حمام در تهران وجود دارد. این شهر دو عمارت ییلاقی سلطنتی دارد که یکی قصر قاجار است و دیگری قصر نگارستان که مشغول ساختن آن هستند»
یک سیاح انگلیسی به نام «سر رابرت کرپرتر»، که در سالهای ۱۸۱۷-۱۸۲۹ میلادی از تهران دیدن کرده است، می‌نویسد:
«نیم قرن پیش به سختی به نظر میرسد که تهران پایتخت ایران بشود». تهران مدتها موقعیتی تاریک و مبهم داشت تا آنکه ورق برگشت و اقامتگاه سلطنتی شد. تهران در یک موقعیت مرکزی قرار دارد میان ایالت شمال‌غربی که سرحد آن گرجستان است و ایالت شرقی ایران که همیشه مورد دستبرد ترکمن‌هاست و اقامتگاه متحدان ناراحت افغانی ایران. در حقیقت جهت انتخاب جدید، آقا محمدخان نتوانست محلی بهتر از تهران پیدا کند. شهر تهران با خندقی عمیق توسط چهار دروازه احاطه شده است. دروازه جنوب به اصفهان می‌رود و دروازه شمالغرب به تبریز. در جلوی هر دروازه به فاصله ۲۰۰ یارد (هر یارد ۹۱/۴ سانتیمتر) یک برج مدور قرار دارد که بوسیله خندقی محافظت می‌شود. این استحکامات برای زیرنظر داشتن دشمن و سنگربندی ساخته شده است و خروج از دروازه‌ها کاملا از بالای این بناها مراقبت می‌شود.
خیابانهای تهران تنگ و پر از گل و خاک است. شترها، قاطرها و الاغ‌ها و چه بسا یک یا دو فیل سلطنتی، مدام از اینجا به آنجا می‌روند و خیابانها را مسدود می‌کنند.
از دروازه قزوین که وارد تهران شوید، فضای باز بزرگی نمایان می‌شود که پر است از حفره‌های عمیق و عریض یا به غبارت دیگر گودالهایی که در زمین فرورفته‌اند. در اطراف این گودالها شکافهای متعددی هست که به خانه‌های زیر زمینی راه دارند.
بناهای فتحعلیشاهی در تهران
مسجد شاه، بناهای باغشاه، برج نوش، کاخ نگارستان، قصر لاله‌زار و کاخ نیاوران ار آثار دوران فتحعلیشاه است و امروزه، تمامی آنها جز مسجد شاه و کاخ نیاوران از بین رفته است. در زمان فتحعلیشاه تغییرات عمده‌ای در تهران صورت گرفت و اگر جنگهای طولانی ایران و روس و غرامتهای آن نبود، شاید فتحعلیشاه فرصت می‌یافت که تهران را زیباتر و وسیعتر کند. فتحعلیشاه در سال ۱۲۵۰ قمری(۱۶۸ سال پیش) در حدود هفتاد سالگی بعد از ۳۹ سال سلطنت درگذشت.
اگر ناپلئون پیروز شده بود و فتحعلیشاه که متحد او بود، از فتوحات او سهمی گرفته بود، امروز تاریخ درباره او قضاوت دیگری داشت، ولی مردم ما او را مسئول از دست دادن قفقاز می‌دانند. فتحعلیشاه اگرچه در جوانی دلیر و شمشیرزن بود و پا به پای عموی خود در جنگها شرکت میکرد اما وقتی به سلطنت رسید راحت‌طلب شد و تاریخ از او به نیکی یاد نمی‌کند.
تهران محمدشاهی
فتحعلیشاه قاجار، یک سال پیش از مرگ، فرزند دلیر خود «عباس‌میرزا» را از دست داده بود. اما او به پاس خدمات جانشین از دست رفته‌اش و بمنظور قدردانی از دلیری‌های او در طی جنگهای ایران و روس، فرزند «محمدمیرزا» را به ولیعهدی برگزید و به تبریز فرستاد. از آن هنگام بود که تبریز ولیعهدنشین شد و این سنت تا پایان سلطنت قاجاریه برقرار ماند.در تاریخ عضدی آمده است: «وقتی که خبر مرگ عباس‌میرزا به تهران رسید، الله یارخان آصف‌الدوله با دیدگان گریان و در حالی که اشک از محاسنش می‌چکید،این خبر را به شاه داد و گفت: «بحمدالله شاه در هر ولایت یک نایب‌السلطنه دارد…..» و این اشاره‌ای بود به پنجاه و نه پسر شاه. فتحعلیشاه در جواب تسلیت آصف‌الدوله به حقیقتی اشاره کرد و گفت:
«اله‌یار خان، انصاف نکردی که گفتی در هر ولایت یک نایب‌السلطنه دارم، می‌بایست عرض می‌کردی بعد از هفتاد سال عمر و چهل سال سلطنت، از دنیا بی اولاد و بی جانشین خواهی رفت.» فتحعلیشاه با آنکه بعضی از فرزندانش براستی لایق و شایسته بودند، محمدمیرزا فرزند عباس‌میرزا را به ولیعهدی برگزیده و این پیش از مرگ قریب‌الوقوع او، مقدمه‌ای شد برای یک سلسله عصیانها و شورشهای زیانبار در سراسر ایران آن روز.
باری، فرزندان شاه هنوز متوجه این نکته نبودند که دیگر تکلیف تاج و تخت مملکت، مثل گذشته، در عرصه کارزار و به قوت بازو و شمشیر معلوم نمی‌شود، بلکه قرارداد ترکمنچای شرایطی را تحمیل کرده است که بعد از آن، عامل تعیین کننده سیاست خارجی است و تا روس و انگلیس موافقت نکنند، هیچ مدعی سلطنتی نمی‌تواند پادشاه ایران شود. به دلیل همین ناباوری بود که بعد از مرگ فتحعلیشاه در هر گوشه مملکت یکی از عموهای شاه مدعی سلطنت شد. حتی یکی از آنها هم در تهران به تخت نشست و به نام خود سکه زد، اما تمامی این تلاشها بیهوده بود و سرانجام محمدشاه تحت حمایت وزرای مختار روس و انگلیس به تهران رسید و عموهای مدعی سلطنت، که هنوز تحولات سیاسی را باور نداشتند، از ترس جان فرار کردند و در اقصی نقاط جهان دربدر شدند. می‌دانیم که یکی از موارد قرارداد «ترکمنچای» تضمین سلطنت ایران در اولاد عباس‌میرزا نایب‌السلطنه بود و روسیه در طول سلطنت قاجاریه بر این تعهد وفادار ماند. اگر جنگ جهانی اول پیش نیامده بود و روسیه تزاری از درون متلاشی نشده بود، «رضاخان» هرگز موفق به خلع قاجاریه و تغییر سلطنت ایران نمی‌شد.
اوضاع آشفته ایران در طول سلطنت چهارده ساله محمدشاه، مانعی برای کار عمران و‌آبادانی و توسعه تهران به شمار می‌رفت و با وجو د آنکه «حاجی میرزا آقاسی» صدراعظم درویش مسلک شاه، به حفر قناتهای تازه و آباد کردن دهات خراب علاقه زیادی داشت، پایتخت ایران در این دوره توسعه چشمگیری پیدا نکرد. تقدیر چنین بود که نوسازی پایتخت، بعد از مرگ محمدشاه و به دست فرزندش ناصرالدین شاه انجام شود.
تهران عهد ناصری
پنجاه سال سلطنت ناصرالدین شاه قاجار (۱۲۶۴-۱۳۱۳ هجری قمری) دوران آبادانی و توسعه گسترده پایتخت ایران به شمار می‌رود و اگر آثار ارزنده آن دوران تخریب نمی‌شد، امروزه تهران یکی از شهرهای زیبا و دیدنی شرق بود. از آنجا که آثار دوره ناصری بسیار است، به ناچار فهرست‌وار به برخی از آنها اشاره می‌کنیم.
یکی ار بناهای عهد ناصری ساختمان مدرسه دارالفنون است. این مدرسه به تشویق میرزا تقی خان امیرکبیر احداث شد، اما در مراسم افتتاح آن امیر زنده نبود و ناصرالدین شاه هم هنگام شرکت در مراسم گشایش این مدرسه ۲۲ سال بیشتر نداشت. عمارت دارالفنون، که قسمتی از آن هنوز باقی است، محوطه بسیار وسیعی بود که تقریبا تمامی ضلع جنوبی میدان اما خمینی را دربر می‌گرفت و آن قدر وسعت داشت که در آن عملیات ورزشی و مانورهای پیاده نظام و توپخانه اجرا می‌شد. در آغاز منظور از ایجاد این مدرسه تاسیس یک دانشکده افسری با رشته پزشکی نظامی بود، ولی بعدها رشته‌های مختلف علوم به آن اضافه شد.
بنای قصرهای جدید و تجدید بنای کاخ نیاوران
در یازدهمین سال «عهد ناصری» یک سرتیپ فرانسوی که معلم توپخانه دارالفنون بود، نقشه‌ای برای تهران فراهم آورد که در همان زمان به چاپ رسید. این نقشه که اصل آن موجود است، نشانگر آن است که در ۱۴۳ سال پیش محوطه پایتخت درون دو قلعه تو در تو قرار داشته است. قلعه اول به دور شهر کشیده شده بود و سه کیلومتر طول داشت. قلعه دوم به حفاظت کاخهای سلطنتی اختصاص داشت، دیوارهای قلعه دوم و خندق دور آن، در صورت لزوم، شهر را از محوطه «ارک» و اقامتگاه شاه جدا میکرد و اگر احیانا دشمنی می‌توانست به درون شهر نفوذ کند، حصار و باروی دوم با خندق دور آن،کاخهای سلطنتی را از هجوم دشمن در امان می‌داشت.
روزی که تهران دارالخلافه شد
در بیستمین سال سلطنت ناصرالدین شاه تغییرات زیادی در ساختار پایتخت بوجود آمد و تهران از سوی دروازه شمیران، که مدخل در «پامنار» قرار داشت، به قدر ۱۶۰۰ ذرع ( هر ذرع ۱۰۴ سانتیمتر) و از سوی دیگر به اندازه ۱۰۰۰ ذرع توسعه یافت. نظارت بر برنامه‌های نوسازی تهران از طرف شاه به «میرزا یوسف مستوفی الممالک» که صدر اعظم شاه بود، واگذار شده بود. مستوفی الممالک مردی درویش مسلک و محترم بود و شاه و بزرگان کشور او را «حضرت آقا» خطاب می‌کردند. بعدها میرزا حسن که پسر او بود، با همین لقب جای پدر را گرفت و بارها به مقام وزارت و نخست‌وزیری رسید. مراسم آغاز نوسازی تهران با تشریفات خاصی برگزار شد و ناصرالدین شاه شخصا با کلنگ نقره‌ای که در دست داشت، نخستین کلنگ را بر زمین زد. از همان روز هم تهران «دارالخلافه ناصری» نامیده شد. با اجرای طرح نوسازی تهران تمام برجها و باروها و استحکامات دفاعی تهرانف فتحعلیشاهی را خراب و خندق‌های عمیق شهر را پر کردند. مسافت دورف شهر هم که سه کیلومتر بیشتر نبود، به نوزده کیلومتر افزایش یافت. خندق جدید تهران را هم به تقلید از خندق پاریس هشت ضلعی ساختند. در ادامه همین برنامه ، در آخرین دهه سلطنت ناصرالدین شاه ، از دارالخلافه ناصری نقشه برداری کردند و معلوم شد که " دروازه دولت " که حد شمالی شهر بود ، با "خانی آباد" در جنوب شهر ۸۲ ذرع اختلاف ارتفاع دارد و مسیل های جدید را با توجه به این نقشه ساختند.
در آخرین سالهای دوران پنجاه ساله ناصری مسافت دور محیط شهر تهران بالغ بر ۲۲ کیلومتر بود و دوازده دروازه داشت. تمامی این دروازه ها در دهه اول سلطنت رضا خان، به بهانه تعریض خیابان های پایتخت و نوسازی شهر تخریب شد. یکی از دیپلمات های مقیم تهران به نام " احمد امین " که وابسته نظامی امپراتوری عثمانی در دربار تهران بوده است در گزارش خود که مربوط به سال ۱۳۱۱ قمری یعنی ۲ سال پیش از ترور ناصر الدین شاه قاجار است، می نویسد :
تهران با جمعیت متجاوز از ۲۵۰ هزار نفر در قسمت شرقی جلگه‌ای به مساحت ۲۵۰۰ کیلومتر مربع بنا شده است . هوایش گرم ، ولی سالم است. نمای خانه های آن تماما گلی است و بدین جهت منظره عمومی شهر دلگیر است. کوچه های تهران هم تنگ و غیر منظم است.
شهر تهران با یک باروی گلی محصور است و خندقی به عمق ۱۵ متر ، این بارو را محافظت می کند. تهران دروازه های متعدد دارد و ماموران گمرک در این دروازه ها حقوق گمرکی می گیرند . در تهران اغلب ساختمان ها را با خشت خام ساخته اند و فقط در چهار گوشه در و پنجره ها آجر مصرف می کنند. پایتخت ایران دچار کم آبی است و قنات ها ، که حفر آن پر خرج است، در تصرف ثروتمندان می باشد. مجرای آب های جاری در داخل شهر، بر خلاف خارج شهر، سرپوشیده نیست و اهالی در اطراف جوهای آب، لباس می‌شویند و آب انبارها از همین آبهای آلوده پر می‌شود. حمام‌های ایران یک خرینه دارد که آب آن دیر عوض می‌شود و شیر مخصوص و حوض ندارد.
پروتمندان و وزراء با کالسکه‌های شش اسبه و سرویس چای و قلیان که به همراه می‌بردند، در کمال عظمت در شهر رفت و آمد می‌کنند.
آثار دیگر عهد ناصری
از دیگر آثار این عهد «قصر عشرت‌آباد» است. باغ عشرت‌آباد و قصر آن در بیست و هفتمین سال سلطنت ناصرالدین شاه ایجاد شده و شاه به دست خود در آن چهار اصله درخت کاشت. از آثار دیگر این دوره « قصر یاقوت» است که در سی و نهمین سال سلطنت ناصرالدین شاه ساخته شد و شامل قصر بیرونی و حرمخانه سلطنتی بود. قصر «سلطنت آباد» از آثار این دوره است که مشتمل بر عمارت کلاه فرنگی و برج خوابگاه است. این بنا متعلق به دوازدهمین سال سلطنت است.
باغ « عیش آباد » چهار سال پیش از کشته شدن شاه به اتمام رسید و «قصر امیریه» که محل زندگی کامران میرزا، پسر شاه و نایب السلطنه بود از آثار همین دوره است که بعدها به دانشکده افسری واگذار شد.
مسجد و مدرسه شپهسالار نیز در سی‌وهفتمین سال عهد ناصری بنیان نهاده شد. این مسجد و مدرسه از موقوفات میرزا حسین خان سپهسالار صدراعظم ناصرالدین شاه است. در ساخت این بنای ارزنده و عظیم سه تن از مشهورترین معماران سنتی ایران مشارکت داشتند. از یادگارهای دیگر این دوره راه آهن حضرت عبدالعظیم است که هفت سال پیش از مرگ ناصرالدین شاه به کار افتاد و امتیاز آن متعلق به یک شرکت بلژیکی بود. این خط آهن در حدود چهل سال پیش برچیده شد. تراموای اسبی تهران نیز توسط همین شرکت بلژیکی دایر گردیده بود که در حدود شصت سال پیش، به دلیل خیابان بندهای جدید و افزوده شدن اتوبوس‌ها و رواج اتومبیل سواری و البته سرعت کم تراموای اسبی، برچیده شد.
آثار دیگر عهد ناصری را به شرح زیر می‌توان خلاصه کرد:
اتاق موزه: این بنا در ضلع شمالی باغ گلستان قرار دارد. ناصرالدین شاه این بنا را برای حفظ آثار قدیمی و اشیای قیمتی ساخت. در سال ۱۲۹۰ هجری قمری «تالار الماسیه» را، که از آثار فتحعلیشاهی بود، خراب کردند و اتاق موزه و حوضخانه را ساختند که خوشبختانه هنوز هم باقی است. «تالار آینه» نیز در همین محل بنا شد. این تالار از آثار ارزنده حاجی ابولحسن صنیع‌الملک، معمارباشی عهد ناصری است. «تالار برلیان» در محل سابق «تالار بلور» که ار بناهای فتحعلیشاهی بود ساخته شد و تخریب و بازسازی آن به جهت فرسودگی این بنا بود.
«کاخ ابیض» در سالهای آخر زندگی ناصرالدین شاه در گوشه جنوب غربی محوطه کاخ گلستان ساخته شد و تاریخ احداث آن ۱۳۰۸ هجری قمری است. به سبب سفیدیف رنگ نمایف بیرونی آن، این کاخ را ابیض نامیده‌اند. انگیزه بنای کاخ ابیض آن بود که سلطان عبدالحمید، امپراتور عثمانی، هدایای زیادی از جمله مبلهای معروف دوره لویی شانزدهم و پرده‌های ارزنده و قالی‌های گرانبهایی برای ناصرالدین‌شاه فرستاده بود و چون تمام کاخ‌ها ار اشیای نفیس انباشته بود، برای نگهداشتن هدایای سلطان عثمانی ساخته شد.
عمارت گالری: در اواخر سلطنت ناصرالدی شاه، در سمت غربی ارک شاهی ساخته شد و تعداد زیادی از تابلوهای نقاشی ایرانی و فرنگی جدید و قدیم در آن نگهداری می‌شد. ۲۵ چلچراغ زیبا و دیدنی هم از سقف این گالری با شکوه آویزان بود.
میدان توپخانه امروزی نیز از آثار عهد ناصری است. توضیح آنکه قبل از نوسازی گسترده تهران در سال ۱۲۸۴ قمری، میدان توپخانه به محوطه مقابل کاخهای سلطنتی در میدان ارک فعلی گفته می شد. وقتی تهران توسعه پیدا کرد و اراضی خارج از محوطه ارک آباد شد، محل فعلی توپخانه را به صورت ساختمانهای دو طبقه ساختند و توپ‌های مقابل محوطه ارک را به آنجا منتقل کردند. در ساختمانهای دو طبقه دور میدان، طبقه همکف محل نگهداری توپ‌ها بود و طبقه‌های بالایی محل زندگی توپچی‌ها. از احداث میدان توپخانه ۱۳۴ سال می‌گذرد و در این مدت ساختمان این میدان چندین با رتغییر شکل یافته و امروز هم اثری از آن بناهای قدیمی ناصری، مظفری و رضاخانی در این میدان وجود ندارد و همه تخریب گردیده و از بین رفته است. میدان توپخانه قدیم چهار دروازه داشت: دروازه شرقی، ورودی خیابان لاله‌زار بود، دروازه جنوب شرقی، اول خیابان ناصریه بود و دروازه غربی، ورودی خیابان علاء‌الدوله (فردوسی امروزی)، دروازه جنوب غربی هم ورودی خیابان باب همایون و کاخهای سلطنتی بود.
تهران عهد مظفری
وقتی تلگراف رمز ترور ناصر الدین شاه به تبریز رسید و مظفرالدین میرزا ولیعهد آشفته حال و پریشان پیام تسلیت و تبریک سلطنت صدر اعظم پدرش را خواند ۴۵ ساله بود . ولیعهدی او چهل سال طول کشید و جان درباریان تبریز از عمر طولانی شاه به سر آمده بود . رویای شاه شدن ولیعهد ، رفتن به تهران و قبضه کردن تمامی مقامات مهم مملکتی خواب طلائی این دور ماندگان از قدرت بود . وقتی مظفر الدین میرزا به سلطنت رسید خزانه تهی بود ولی دولت مقروض هم نبود . ولی شاه جدید در سلطنت و حکومت جربزه پدرش را نداشت و درباریان از او واهمه نداشتند و به همین جهت رجال جدید کشور که اطرافیان او بودند و پس از چهل سال محرومیت به تهران آمده بودند دست در خزانه مملکت بردند و حیف و میل ها کردند و چون خزانه تهی شد و از خارجیان وام گرفتند و تمامی آن قرض ها با بهره های سنگین و شرایط استقلال بر باد ده ، صرف سفرهای فرنگ و هوا و هوس اطرافیان شاه شد ، پس جای تعجب نیست که در دوران مظفر الدین شاه در عمران و آبادانی پایتخت اثری نبینیم . او تنها بنائی که ایجاد کرد و در خود اهمیت بود قصر فرح آباد که خودش ساخت و خودش آباد کرد و نامش را هم خودش انتخاب کرد .
روی هم رفته در دوره ده ساله سلطنت مظفر الدین شاه برای عمرانی و آبادانی پایتخت کار مهمی انجام نشد و اقدامات دولت منحصر به رفع مشکلات شهر از قبیل :لایروبی قناتها و حل معضلات پیش آمده بود و از این مرحله فراتر نمی رفت و اگر رجالی چون معیر الممالک در محدوده املاک خود دست به آبادانی های استثناوی می زدند و انواع تخم گیاهان و میوه های فرنگستان را در تهران بعمل می آوردند و باغی چون بهشت می ساختند ، چون در محدوده املاک خودشان بود و مورد استفاده عموم نبود ، این قبیل اقدامات شخصی را در عمران و آبادانی شهر نمیتوان تلقی کرد ، در دوره این پادشاه چشم و گوش مردم باز شد ، ارتباط با فرنگستان بیشتر شد ، روزنامه های بیشتری انتشار یافتند ، پیشرفت معارف و مدارس جدید از حرف به مرحله عمل در آمد ، اتومبیل و تلفن معمولی شد و در علم سیاست هم رقابت روس و انگلیس تا حد رویاروئی نظامی به اوج خود رسید و انگستان که خود را در برابر روشها بازنده میدید ، به نفع مشروطه خواهان ، مشروطه خواه شد و همین امتیازات لازم را از رقیب سیاسی خود گرفت ، دست در دست او گذاشت و این دو قدرت بزرگ ایران را طبق قراردادی که به قرارداد ۱۹۰۷ مشهور شد بین خود تقسیم کردند ، شمال از آن روس و جنوب از آن انگلیس ، یک منطقه آزاد هم که بیشترش کویر بود و حائلی بود بین دو منطقه نفوذ ، به ظاهر مستقل و در اختیار دولت ایران .
در شرایطی که دو دولت استعماری با هم ساخته اند و در شرایطی که دولت ایران زیر با قرض های سنگین کمر شکن رفته است صحبت از عمران و آبادانی معنائی نداشت و اگر پاره ای از رجال وطن دوست ، علاقه به این کار داشتند ، پولی در بساط نبود که صرف عمران و آبادانی شود ، این بود که آنچه ناصر الدین شاه در طول سلطنت پنجاه ساله خود ساخته بود به دلیل عدم مراقبت در حال خرابی و ویرانی بود . دوره دو ساله سلطنت محمد علی شاه هم که سراسر جنگ و شورش و خونریزی بود خزانه کشور را آن قدر تهی کرده بود که آبدار باشی دربار هم به خاطر عقب افتادن مواجبش قهر میکرد و می رفت و شاه بی شام و ناهار می ماند . در چنین گیر و داری هم طبیعی است که کسی به فکر آبادانی نباشد . در پایان سال ۱۳۲۷ هجری قمری وقتی محمد علی شاه خلع و تبعید شد و دولت انقلابی مشروطه بر سر کار آمد ، اختلاف بین سران مشروطیت و دو دسته شدن مجلسیان و نا امنی و گرانی و هزار گرفتاری ناشی از انقلاب امکان این را که یک قدم کوچک در راه عمرانی و آبادانی پایتخت برداشته شود نمی داد . همین که احمد شاه به سن بلوغ رسید ، چند روزی از تاجگذاریش نگذشته ، در حالی که در و دیوار پایتخت غرق در آذین بود و جشن های تاجگذاری هنوز به پایان نرسیده بود ، جنگ جهانی اول آغاز شد . ایران اعلام بی طرفی کرد ، اما گوش جهانخواران به این حرف ها بدهکار نبود . ملتی که ضعیف باشد و قدرت دفاعی نداشته باشد ، حق بی طرف ماندن را هم ندارد . در این ایام چنگ قحطی سراسر ایران را فرا گرفت و چه بسا پدرها که فرزندشان از گرسنگی پیش روی آنان جان دادند .
باری ، جنگ ، قحطی ، مرگ ، بیماری های خانمان بر انداز نه اینکه در ایام جنگ بلکه سال ها بعد از آن نیز اجازه نمی داد که فکر آبادانی پایتخت به مخیله کسی خطور کند . سر انجام جنگ تمام شد . روسیه تزاری از درون پاشید ، آلمان و عثمانی شکست خوردند و انگستان برنده شد . اما هنوز بازی تمام نشده بود و به هر حال امنیت مرزهای هندوستان مطرح بود و ایران ار از دیر باز دروازه هندوستان میشناختند . پس مصحلت برنده جنگ در این بود که ایران را هم مثل هندوستان کند ، وثوق الدوله را بر سر کار آوردند و سید ضیاء الدین طباطبائی مدیر روزنامه " رعد " مدافع قرارداد استعماری ۱۹۱۹ شد . ملت مقاومت کرد و انگستان عقب نشست ، اما نه برای همیشه . ملت مست پیروزی بود که سید ضیاء همان کسی که برای انگستان سینه چاک میداد نخست وزیر شد ، نه با فرمان شاه که با کودتا و فرمانی که بعدا به آخرین شاه قاجار تحمیل شد با فشار انگلیس بود . باری ، سید اولین کاری که کرد وعده اصلاحات داد و مژده عمران و آبادانی در پایتخت . برای تظاهر بد وسیله ای نبود . کارهای نمایشی زیادی انجام شد . یک روز می دیدی در خیابان لاله زادر سیم کشی می کنند و همان شب در همان خیابان تا جائی که سیم پیش چراغ برق روشن می شد
.
چند روز بعد می دیدی کارگرها مشغول خراب کردن شمال میدان توپخانه اند ، چه خبر است ؟ عمارت جدید شهرداری را میسازند این کند و کوب ها برای چیست و گاری های شهرداری این خاکها را کجا میبرند و این همه ماشین غلتک برای چیست ؟ خیابان شوسه می کنند . ماموران شهرداری برای چه راه افتاده اند ؟ برای کنترل و بهداشت و حفظ الحصه مردم پایتخت . در و دیوار مغازه ها را چرا رنگ می کنند ، و چرا به رنگ سبز ؟ دستور رئیس الوزرا است و هر کاسبی که اطاعت نکند سر و کارش با رضا خان است . نوشته های لاتین را چرا از در و دیوار شهر می کنند ؟ چون حکومت ، جکومت کودتاست و دست فرنگی ها و فرهنگ فرنگی ها را باید کوتاه کرد . در حالی که تمامی این نمایشات مردم پسند ، برای آمدن فرنگی ها بود نه رفتن آنها . به هر تقدیر و به هر دلیل در حکومت سه ماهه سید ضیاء شهرداری حرکتی چشم گیر داشت و سنگ بناری شهرداری نوین گذاشته شد و انتخاب شهردار تهران هم فقط در اختیار وزیر الوزرا بود بود . سید ضیاء که تندروی میکرد تاریخ مصرفش تمام شد و رضا خان که محتاط تر و مطرع تر بود ستاره اقبالش درخشیدن گرفت . فلسفه کودتا ایجاد دولت مقتدر نظامی بود که تحت فشار یک حکومت پلیسی بتواند بی سر و صدا در قالب استقلال ، همان مواد و مفاد قرارداد ۱۹۱۹ ایران و انگلستان را اجرا کند . احمد شاه مانع کار و سد راه بود ، نغمه جمهوریت آغاز شد و اصلاحات شهری و عملیات عمرانی مشروعیت کودتا را تضمین میکرد . عوارض جدید ، درآمد شهرداری را بیشتر کرد ، خیابانها به سرعت سنگ فرش شد ، سیم های برق به سرعت و بدون توجه به نوع سیم کشی به محلات شهر متصل گردید ، جاده های اطراف پایتخت را شوسه کردند و نظافت شهر در اندک زمانی بهبود نسبی پیدا کرد و اجمالا با وجود آنکه تمامی این کارها بی برنامه و نمایشی بود ، تهران با همان استخوان بندی سابق و خیابانهای تنگ از کثافت قدیم بیرون آمد . به تحریک نظامیان دست نشانده رضاخان ، یک دفعه تمام ملت جمهوری خواه شدند . روحانیت و آن دسته از روشنفکران که آن روی سکه را می دیدند مخالفت کردند و یک مرتبه سر و صداها خوابید و معلوم نشد آن تب گردم و سوزنده جمهوری خواهی چگونه یک شبه سرد شد ؟
ولی تنور اصلاحات و کارهای عمرانی که از تعهدات رضا خان بود روز به روز گرم تر شد و بعد از سلطنت او نیز ادامه یافت . ایجاد جاده های شوسه ، راه آهن سراسری ، ساختمانهای جدید دولتی ، خیابان بندی های جدید در طول حکومت بیست ساله دیکتاتوری به صورت یک اصل ثابت و تغییر نا پذیر دنبال شد و این بعد از حرکت چشم گیر زمان ناصر الدین شاه ، نخست اقدام فراگیر شهری بود با این تفاوت که در حرکت دوران ناصری هر چه بود تجدد بود ، ولی در بطن حرکت های عمرانی عهد پهلوی که سخت داعیه نوآوری و تجدد خواهی داشت ، تحجر زیانباری نهفته بود و با تاسف بسیار در دوران بیست ساله دیکتاتوری رضا خانی میراثهای فرهنگی دویست ساله پایتخت یکسره نابود شد و تنها مساجد و شماری تکایا که حرمت و قداست آنها مانع این قبیل دستبردها بود از ویرانی در امان ماندند .
یک استاد تاریخ این دوره تاریخی نظری دارد که شنیدنی است : " میدانم که او ثبات سیاسی و امنیت و مدارس و دانشگاه و برق را به ایران آورد ، اما هر وقت به یاد می آورم که او تفکر سیاسی و اندیشه آزادی و آزادی بیان و قلم را از مردم ایران گرفت و به املاک مردم تجاوز کرد و دهان ها را دوخت و مشتی متملق و چاپلوس تربیت کرد و مردم را به خاک و خون نشاند و پول در بانکهای خارجی ذخیره کرد و اصول جاسوسی را بنیان نهاد و روزنامه را توقیف کرد و ایرانیان را به زندان انداخت ، بی اختیار در دل میگویم : کاش هرگز نیامده بود ! "
« باری چو فسانه می شوی ای بخرد افسانه خوب شو نه افسانه بد »
با حمله ناگهانی متفقین به ایران در شهریور ماه ۱۳۲۰ ، فقر ، بیماری ، نا امنی و آشوب بار دیگر پایتخت ایران را فرا گرفت و تمامی کارهای عمرانی تعطیل و متوقف شد و همه در فکر نان شب بودند و بعد از پایان جنگ نیز ، غائله آذربایجان ، نا ثباتی سیاسی به دولت مستعجل بعد از جنگ فرصت آن را نمی داد که به کارهای عمرانی توجهی کند و یا به نظافت شهر بپردازد . محله سنگلج که آن را برای نو سازی خراب کرده بودند در وسط شعر محل پرسه زدن سگ های ولگرد شده بود و بوی گند خرابه ها در گوشه و کنار شهر از مسافت دور مشام رهگذران را می آزرد . عدم احساس امنیت در شهرستان ها موجب هجوم جمعیت شهرها به تهران شد و پایتخت ایران بی نقشه و بی رویه روز به روز بزرگتر و وسیع تر شد . اصلاحات ارضی فرمایشی نیز آخرین تیز خلاص بود و تهران را به شهری بی در و دروازه با گسترشی نا مناسب و ترافیکی چاره ناپذیر بدل کرد که با تمام مشکلاتش روی دست دولت ماند . زمانی که امواج توفنده انقلاب اسلامی بساط ستم شاهی را در هم کوبید ، در میان تمام مصائب بازمانده از نظام گذشته ، تهران یک نقطه کور ، یک بن بست نا گشودنی و معمای حل نشدنی به نظر میرسید و هیچ کس امید آنرا نداشت که برای مشکلات درمان ناپذیر پایتخت یک راه حل عملی پیدا شود .
جنگ ۸ ساله تحمیلی هم مزید بر علت شد و هجوم شهرستانی های جنگ زده ، پایتخت را به صورتی در آورده بود که تهرانی ها با نا امیدی و افسوس میگفتند :تهران دیگر جای زندگی نیست ! و گروهی از کارشناسان نیز معتقد بودند که هر چه زودتر باید پایتخت را به جای دیگری منتقل کرد . داستان گذشته های تهران در همین جا به پایان میرسد ، اما داستانی دیگر آغاز میگردد که سرگذشت امروز تهران است . با این همه ، پیش از آنکه با گذشته خداحافظی کنیم ، بجا است که یک بار دیگر دیده عبرت بین را به جای پای رفتگان و در گذشتگان بدوزیم و ببینیم راهی که آنان در کوچه ها و پس کوچه ها و باغهای تهران رفتند ، سرانجام به کجا انجامید .
واقعیت تاریخی این است که هم در ایران و هم در جهان کمتر پایتختی هست که عمری کوتاه چون تهران داشته باشد ، یا چون تهران جوان باشد . دویست و اندی سال برای پایتخت کشور کهنسالی که بستر و گهواره یکی درخشانترین تمدنهای بشری بوده است عمر زیادی نیست . واقعیت دیگر این است که حتی در این دویست سال هم تهران کمتر آن فرصت و فراغت را داشته است که به سر و وضع خود برسد . تهران را پادشاهان قاجار به پایتختی برگزیدند و می دانیم که آنان هرگز سلاطین مقتدری نبودند تا چنان امنیتی در مملکت پدید آوردند که ما به اطمینان خاطر مردم و سبب عمران و آبادانی شود . پادشاهان قاجار ، اگر هم فرصتی برای اندیشیدن به ساخت ساز و آبادانی می یافتند ، حداکثر چند کاخ دیگر برای خود می ساختند . مردم " رعیت " بودند و نه " شهروند " شهر و کل مملکت ، ملک مطلق پادشاه بود ، نه سرزمین و میهن مشترک همه ایرانیان .
باری ، تهران در قیاس با بسیاری از شهر کهنسال ایران ، شهر نسبتا جوانی است . نهالی است که خیلی زود رشد کرده ، و هرس هم نشده است . نه تنها تهران بلکه همه آنچه امروز مظاهر و نمادهای تمدن جدید شمرده میشوند و تهران نیز از آنها برخوردار است سابقه ای چندان دیرین ندارند .