استاد بامداد رضوانيان در باره شاگرد خود خانم نويد بروجردي زاده ميگويد ، بروجردي زاده را ميتوان نقاش اجتماعي قلمداد نمود و اولين نقاش زن ايراني كه به قطار زير زميني ( مترو ) يك نگاه و گذرا و سطحی نداشته باشد و آن را در آثارش منعکس نموده است ، آنچه كه ارزشمند و مهم است ، نگاه ژرف و.ي به پیرامون اش است كه براي نقاشی امروز ما حائز اهمیت مي باشد .
با افتتاح خانه فرهنگ مترو در ایستگاه مترو هفت تير به نمایشگاهی از آثار نقاشی هنرمند جواني ميرويم كه خنده رو ، شاداب و مهربان ، با چاشنی تواضع و فروتنی يك هنرمند نوجوان به استقبال بازدید كنندگان نقاشی هايش مي آيد
ساعت 15 بعد از ظهر است ، كه با دعوت مهندس وحيد رضائي توفیق حضور در فضاي خاص هنري و حمل و نقل درون شهري و سفر زير زميني مترو نصيبمان گرديد
تابلو هاي نويد بروجردي زاده قابل تعمق است و نگاهي جديد اور را به نقاشي و سفر هاي زير زميني مترو منعكس ميكند ، استادش بامداد رضوانيان از بابت حمايت شاگرد نو انديش و خوش ذوقش قابل تحصين است و او مي گويد كه : چنانچه به پيرامون خويش و اجتماعي كه در آن زندگي مي كنيم ، نگاهي جستجوگر داشته باشيم و اگر بخواهيم آدم هاي دور و برمان را كه در يك قطار زير زميني ( مترو ) جابجا ميشوند خوب ببينيم ، مي توانيم با ذهنيت و دليل آفرين آثار نويد بروجردي زاده ارتباط برقرار كنيم .
آدم هاي خسته ، نا اميد ، نگران ، بي تفاوت و انسان هائي كه در يك سفر كوتاه در دل زمين « شهر تهران » جابجا مي شوند و به اميدي از سوئي به سوي ديگر در حرکتند . آنها آنقدر در افكار خود غرغ شده اند كه به دهنشان هم خطور نمي كند كه شخصي از بين خودشان در پي تصوير كشيدن لحظه هاي خلوت و شلوغ پيرامونشان باشد
نقاش جوان « خانم نويد بروجردي زاده » فارغ از انديشه هاي فراماليستي رايج در نقاشي معاصر ، همدري و نگاه خود را نه به نحوي تصنعي و دلسوزانه ، بلكه به عنوان ” خودي ” از اين جماعت به تصوير مي كشد ، درها ، شيشه ها ، صندلي ها ، ميله ها و ديوار هاي واگن اجزاء مهم تصويري و لاينفك از انسان ها هستند و نياز خود را به يكديگر ، چه به لحاظ كاربردي و چه به لحاظ عناصر تركيب بندي به نمايش ميگذارند ، نقاش در پي آن بوده است كه به بايه هاي درونی تر از شخصيت پردازي برسد و براي رسيدن به هدفش تلاش فراوانی كرده است
.
آثار نويد بروجردي زاده نفس ” نقاشي كردن ” دارد به لحاظ تجربه فرم شناسي و تجربه تكنيكي ( كه براحتی نقاشي هايش را مي توان از نگاه به سوژه هايش و نحوه قلم زدنش شناخت . وي نه بدنبال طرح معاني معاصر و يا موضوعي خاص مي گردد و فقط در پي نقاشي كردن ، آنچه كه در آن زندگي ميكند است ، بدون آنکه خود بر اين امر پا فشار باشد ، ميتوان او را نقاش اجتماعي قلمداد نمود و اولين نقاش زن ايراني كه به قطار زير زميني ( مترو ) يك نگاه و گذرا و سطحی نداشته باشد و آن را در آثارش منعكس نموده است ، آنچه كه ارزشمند و مهم است ، نگاه ژرف و.ي به پيرامون اش است كه براي نقاشي امروز ما حائز اهمیت مي باشد .